Ο ΑΡΗΣ Ο ΣΚΑΝΤΑΛΙΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ... "ΚΑΡΑΜΕΛΩΜΕΝΟ" ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ!

Ο πεντάχρονος Άρης ήταν ο πρωταθλητής της σκανταλιάς, δεν τον ξεπερνούσε κανένα άλλο παιδί στη γειτονιά αφού σκαρφιζόταν πάντα τις πιο μεγάλες, πετυχημένες και ευφάνταστες σκανταλιές. Είχε γεννηθεί για να κάνει ΜΟΝΟ σκανταλιές, όλη μέρα παίδευε το μυαλό του για το τι νέα σκανταλιά να κάνει. Μάλιστα, είχε φτιάξει με μεγάλη περηφάνια και μεράκι ένα στέμμα που πάνω έγραφε: «ΚΑΠΕΤΑΝ ΣΚΑΝΤΑΛΙΑΡΗΣ» και το φόραγε όλη μέρα με καμάρι, το έβγαζε μόνο όταν πήγαινε για ύπνο.

«Άρη, Άρη… που είσαι; Που πήγε πάλι αυτό το παιδί; Άμα το πιάσω στα χέρια μου… Ααααχ… Άρηηηηηηη»! Η γιαγιά για ακόμα ένα μεσημέρι δεν πίστευε στα μάτια της, ο Βενιαμίν της οικογένειας είχε βαλθεί να την τρελάνει. Ως συνήθως ο Άρης βρισκόταν στο μυστικό του καταφύγιο που ο ίδιος είχε φτιάξει με κόπο και ιδρώτα για να κρύβεται εκεί μετά από κάθε σκανταλιά. Αυτό το φανταστικό καταφύγιο ήταν στο δάσος καλυμμένο από τεράστια φύλλα Πλάτανου και από τεράστια κλαδιά Πεύκου, δεν το είχε πάρει κανένας χαμπάρι παρά μόνο ένας κυνηγός, ο Παύλος. Ο Παύλος όχι μόνο γνώριζε σχεδόν όλες τις σκανταλιές του μικρού Άρη, αλλά τον κάλυπτε κιόλας. Ξέρετε γιατί; Γιατί του θύμιζε τον εαυτό του όταν ήταν παιδί, ήταν κι αυτός πολύ ζωηρός και σκανταλιάρης. 

Αυτή τη φορά ο Άρης είχε κάνει μια τεράστια και σοβαρή σκανταλιά, δύσκολα θα τη γλίτωνε… Κάπου εδώ να σας πω ότι ο Άρης έμενε σε ένα μεγάλο πέτρινο ζεστό κι όμορφο σπιτάκι μαζί με τον μπαμπά, τη μαμά, τις δυο μεγάλες του αδερφές, τον παππού, την γιαγιά, τη θεία και τον θείο. Όλοι έκαναν αγροτικές δουλειές καθώς είχαν πολλά χωράφια και κτήματα. Κάθε μεσημέρι έτρωγαν όλοι μαζί από το φαγητό που ετοίμαζε η καταπληκτική μαγείρισσα η γιαγιά του, η Λουκία.

Αυτό το μεσημέρι η γιαγιά επέλεξε να φτιάξει λεμονάτο κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Ο Άρης όχι μόνο ήθελε να κάνει σκανταλιά αλλά του είχε καρφωθεί στο μυαλό μια απορία: «Τι θα συμβεί άραγε αν μέσα στο ταψί με το φαγητό βάλω καραμέλες; Θα έχουμε ένα καραμελωμένο κοτόπουλο; Μήπως γίνει πιο νόστιμο; Αν δεν το δοκιμάσω, δεν θα μάθω».

Έτσι λοιπόν ο Άρης πήρε το κουτί με τις καραμέλες του, άνοιξε λίγο τον φούρνο και τις πέταξε μέσα να πάνε παντού! Ήταν ευτυχισμένος για αυτό του το κατόρθωμα, η αδρεναλίνη του δε είχε ανέβει κατακόρυφα! Γνωρίζοντας τις συνέπειες ως ένα βαθμό, πήρε τα περιοδικά με τα κόμικ του, το μαξιλάρι του, τη σφεντόνα του, το παγούρι με το νερό του και τη σοκολάτα του και πήγε να κάτσει αναπαυτικά στο μυστικό του καταφύγιο. Αυτό το παιχνιδιάρικο κρυφό καταφύγιο δεν ήταν μακριά από το σπίτι του, όταν τον φώναζαν άκουγε μια χαρά! «Άρηηηηη… Άρηηηηη… που είσαι βρε παλιόπαιδο, που είσαι; Που πήγες κι έβαλες καραμέλες στο ταψί με το φαγητό; Τι θα φάμε τώρα; Νομίζεις ότι έχω χρόνο να μαγειρέψω από την αρχή; Σε λίγο σχολάνε οι αδερφές σου από το σχολείο και οι μεγάλοι από τα χωράφια. Αχ… τι θα κάνω εγώ μαζί σου; Τι;», φώναξε η γιαγιά Λουκία αγανακτισμένη και νευριασμένη. Ο Άρης γελούσε ασταμάτητα κουλουριασμένος και ξαπλωμένος στο πλάι κρατώντας την κοιλιά του μέσα στο μυστικό του καταφύγιο. Δεν τον ένοιαζε καθόλου που κατέστρεψε το μεσημεριανό φαγητό, έτσι κι αλλιώς αυτός είχε φροντίσει να φάει την ωραία του σοκολατίτσα.

Η γιαγιά Λουκία έψαχνε τον Άρη αλλά δεν τον έβρισκε πουθενά. Δεν ανησυχούσε γιατί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να κρύβεται μετά από κάθε σκανταλιά, απλά δεν είχε ανακαλύψει ακόμα την κρυψώνα του. Δυο σπίτια παραδίπλα έμενε ο Παύλος, ο κυνηγός με το λυκόσκυλό του, όταν το λυκόσκυλο κατάλαβε ότι η γιαγιά Λουκία έψαχνε τον Άρη, πήδηξε από τη μάντρα του σπιτιού στο οποίο έμενε κι έτρεξε προς το μέρος τους. Το λυκόσκυλο άρπαξε απαλά με το στόμα του την γιαγιά από την ποδιά της και την τραβούσε για να το ακολουθήσει. «Καλέ, κάτσε, τι με τραβάς; Τι θέλεις; Που με πας; Κάτσε καλό μου σκυλάκι μην τρέχεις θα πέσω…».

Το λυκόσκυλο οδήγησε την γιαγιά του Άρη έξω από το μυστικό καταφύγιο, ο Άρης άκουσε τη φωνή της γιαγιάς και ήξερε ότι την είχε βάψει… «Ώστε εδώ κρύβεσαι μικρό σκανταλιαρόπαιδο; Ε; Βγες έξω γρήγορα, βγες είπα… Να δω τι δικαιολογίες θα μου αραδιάσεις για το «καραμελωμένο» κοτόπουλο. Αχ βρε Άρη έχε χάρη που σε αγαπάω κι όλο τη γλιτώνεις, αυτή τη φορά όμως δεν θα σου τη χαρίσω». Η γιαγιά Λουκία πρώτη φορά ήταν τόσο θυμωμένη.

Ο Άρης βγήκε από την καμουφλαρισμένη κρυψώνα του γρήγορα κι άρχισε να τρέχει, η γιαγιά μαζί με το λυκόσκυλο τον κυνηγούσαν ώσπου έφτασαν πίσω στο σπίτι τους και συγκεκριμένα στην κουζίνα και είδαν όλη την οικογένεια να κάθεται στο τραπέζι και να έχει πέσει με τα μούτρα στο … «καραμελωμένο» κοτόπουλο. «Μπράβο γιαγιά, είσαι καταπληκτική μαγείρισσα δεν έχουμε ξαναφάει τέτοιο φαγητό, ελάτε καθίστε να φάτε κι εσείς γιατί δεν θα μείνει τίποτα στο τέλος». Η γιαγιά Λουκία δεν πίστευε στα αυτιά της, ο σκανταλιάρης Άρης είχε λυθεί στα γέλια κι όλοι τους κοιτούσαν χωρίς να έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. «Ας φάμε λοιπόν το "καραμελωμένο" κοτόπουλο, συνταγή από τον αγαπημένο μου εγγονό, αυτό το ήσυχο και σεβαστικό παιδί της οικογένειας... Θέλω να τον ευχαριστήσω παρουσία όλων σας για όλα όσα έχει κάνει για εμένα.Με σέβεται, με ακούει, δεν με κάνει ποτέ να ανησυχώ, έχει μεγαλώσει πια και δεν κάνει σκανταλιές όπως όταν ήταν πιο μικρός. Ο Άρης είναι ένας σωστός κύριος». 

Ο Άρης ξαφνικά σοβάρεψε... του κόπηκε κάπως το γέλιο και άρχισε να σκέφτεται μήπως κάποιες από τις σκανταλιές του ήταν υπερβολικές. Αναρωτιόταν γιατί η γιαγιά του έλεγε όλα αυτά που αυτός δεν είναι... Μήπως η γιαγιά του έλεγε όλα αυτα που θα ήθελε να είναι ο εγγονός της; Ο Άρης σαν να ωριμάσε κάπως απότομα εκείνα τα δευτερόλεπτα. Ηρεμήσετε όμως, ήταν μόνο για εκείνα τα δευτερόλεπτα γιατί αμέσως μετά προγραμμάτιζε στο μυαλό του την επόμενη σκανταλιά του... και πιστέψτε με, ήταν χειρότερη από αυτήν με το "καραμελωμένο" κοτόπουλο. 

Λίγη υπομονή και η επόμενη σκανταλιά του Άρη είναι στα σκαριά, γρήγορα θα μάθετε νέα του!